کنفرانس سازمان و دستآوردهای آن

تلاطمات و بحران‎‎هائی که هر سازمان پرولتری در مقاطع مختلف حیات خویش با آن‎‎ها روبرو می‎‎گردد، هر چند که بی تردید صدمات و لطمات سنگینی به جنبش طبقه کارگر و سازمان رزمنده آن وارد می‎‎آورند، اما اگر درس‎‎های لازم از این بحران‎‎ها آموخته شود و در جهت خلوص ایدئولوژیک – سیاسی آن سازمان حل گردند، نهایتاً به استحکام تشکیلاتی و انسجام ایدئولوژیک – سیاسی خواهند انجامید.

بحرانی که سازمان ما از اواخر سال گذشته با آن روبرو گردید و زندگی درونی و فعالیت بیرونی آن را مختل و در معرض یک تهدید جدی قرار داد، بلاتردید لطمات سختی به سازمان وارد آورد. این بحران که با یک از هم گسیختگی تشکیلاتی همراه بود، گروهی را به انحلال‎‎طلبی و انشعاب و گروهی را که بنا به خصلت‎‎های طبقاتی‎‎شان فاقد ثبات و پایداری در شرایط بحرانی می‎‎باشند به انزوا و انفعال سوق داد. با این وجود سازمان ما که طی حیات مبارزاتی خود بحران‎‎های متعددی را پیروزمندانه از سرگذرانده  است، می‎‎بایستی این بحران را نیز برغم لطمات آن از سر بگذراند و به حرکت خود ادامه دهد، اما این امر نمی‎‎توانست جز با یک جمعبندی از مسائل و معضلات سازمان، علت‎‎های بحران و ریشه‎‎یابی آن، به شکل اصولی انجام پذیرد. این خود نیازمند یک نشست سازمانی بود که مسائل در یک بحث همه‎‎جانبه و جمعی به بحث گذارده شود، نشستی که قادر به جمعبندی و قدرت تصمیم‎‎گیری باشد. ایده‎‎آل‎‎ترین شکل این نشست همان کنگره سازمانی بود، اما از یکسو نتایج حاصل از بحران و از هم ‎‎گسیختگی در تشکیلات و از سوی دیگر موانع و محدودیت‎‎های زمانی و مکانی برگزاری چنین نشستی را در کوتاه‎‎ترین زمان ممکن، امکان‎‎ناپذیر می‎‎ساخت، با این وجود نشست فوری ضروری بود، چرا که به هیچ وجه اصولی نبود که همچون گذشته به حرکت خود ادامه دهیم و جمع‎‎بندی را به کنگره محول سازیم. لذا کمیته اجرائیه سازمان که در این بحران اخیر، موقتاً مسئولیت امور تشکیلات را برعهده گرفته بود یک کنفرانس مرکب از جمعی از اعضاء و کادرهای سازمان تشکیل داد تا مسائل تشکیلات را مورد بحث قرار دهد، و نیز مضمون اجلاس و حیطه وظایف و تصمیم گیری های آن در همان جلسه روشن گردد. این کنفرانس در کوتاه‎‎ترین زمان ممکن برگزار گردید و از آن جائی که از یکسو مسائل برنامه‎‎ای، تاکتیکی و تشکیلاتی از مدتها پیش در درون سازمان به بحث گذارده شده و از سوی دیگر امکان برگزاری فوری کنگره ناممکن بود، کنفرانس تصمیم گرفت که در مورد برنامه، اساسنامه و خط مشی تاکتیکی سازمان در وضعیت جاری نیز تصمیم قطعی اتخاذ نماید. بالنتیجه دستور جلسات کنفرانس به شرح زیر تعیین گردید:

بررسی گزارش سیاسی و تشکیلاتی کمیته اجرائیه.

بحث و بررسی و تصمیم‎‎گیری درباره برنامه و اساسنامه سازمان.

تصویب قطعنامه‎‎هائی پیرامون خط مشی تاکتیکی سازمان.

انتخاب یک کمیته اجرائیه جدید.

کنفرانس ابتدا به بحث و بررسی پیرامون گزارش سیاسی و تشکیلاتی کمیته اجرائیه پرداخت و بر این نتیجه‎‎گیری صحه گذاشت که سیستم تشکیلاتی و سبک کار ما در گذشته، عمده‎‎ترین مانع بر سر راه انجام وظایف سازمانی ما بوده و منجر به بحران‎‎های مداوم در تشکیلات و ضربات پلیس به سازمان شده‎‎اند، در این سیستم تشکیلاتی به علت فقدان مناسبات و ضوابط حزبی اصول سانترالیسم – دمکراتیک عملکرد واقعی خود را از دست داده از یک سو به سانترالیسم یک جانبه و از سوی دیگر به لیبرالیسم انجامیده است، مکانیسم‎‎های دمکراسی درون تشکیلاتی نیز یا مورد نفی و انکار قرار گرفته و یا به ضد خود تبدیل شده‎‎اند. بحث و مبارزه ایدئولوژیک در پاره‎‎ای موارد از مضمون واقعی خود تهی شده و حتی زمینه‎‎ساز انشعاب گردیده است. اصل انتقاد و انتقاد از خود که می‎‎باید در جهت رفع نواقص و کاستی‎‎ها و بسط و تحکیم مناسبات رفیقانه بکار گرفته شود عملکرد واقعی خود را از دست داده است، نتیجتاً معضلات و نابسامانی‎‎های تشکیلاتی نتوانسته است به شکل اصولی خود حل گردد و منجر به بروز بحران‎‎ها و اختلاف نظرهای حاد در تشکیلات شده است. در این میان کمیته مرکزی سازمان که در اساس می‎‎بایستی در جهت دگرگونی این سیستم تشکیلاتی و حل نابسامانی‎‎های تشکیلاتی گام بردارد به علت فقدان وحدت نظر بر سر مسائل و معضلات تشکیلاتی، و نیز ترکیب خود مرکزیت نه تنها در جهت دگرگونی این سیستم تشکیلاتی اقدامی انجام نداد بلکه در موارد متعدد خود به عامل تشدید کننده بحران‎‎ها تبدیل گردید…

کنفرانس پس از تصویب گزارش سیاسی و تشکیلاتی، طرح اصلاح‎‎شده برنامه سازمان را که در شماره ۲۱۰ نشریه “کار” منتشر گردید، به عنوان برنامه سازمان تصویب نمود. سپس اساسنامه سازمان را با در نظر گرفتن انتقادات و پیشنهاداتی که طی دو سال گذشته ارائه شده بود و مباحثی که در جلسات کنفرانس صورت گرفت مورد تصویب قرار داد.

تدوین و تصویب قطعنامه‎‎هایی پیرامون مسائل تاکتیکی یکی دیگر از اقدامات کنفرانس بود. در این زمینه قطعنامه‎‎هایی درباره شرایط کنونی، وظایف و تاکتیک‎‎های ما و نیز شیوه برخورد به احزاب و سازمان‎‎های غیرپرولتری به تصویب رسید.

علاوه بر این کنفرانس قعطنامه‎‎های دیگری نیز تصویب نمود که از آن جمله قطعنامه درباره الحاق (اقلیت) به نام سازمان است. این مسئله از آن جهت ضروری بود که امروزه جریانات مختلفی به نام سازمان چریک‎‎های فدائی خلق ایران فعالیت می‎‎کنند، و این امر منجر به اغتشاش و ابهام در ذهن توده‎‎ها می‎‎گردد، هر چند که خط مشی سازمان آن را به طور کلی از کلیه جریانات دیگر متمایز می‎‎سازد، با این وجود برای رفع هر گونه ابهام و اغتشاش در میان توده‎‎ها لازم بود که (اقلیت) پس از نام سازمان ذکر شود.

آخرین بخش کار کنفرانس، انتخاب یک کمیته اجرائیه جدید بود. کمیته اجرائیه‎‎ای که در حین بحران اخیر مسئولیت امور تشکیلات را موقتاً برعهده گرفته بود، با آغاز کار کنفرانس وظائف‎‎اش به پایان رسید و از آنجائیکه کنفرانس انتخاب یک کمیته مرکزی جدید را به کنگره دوم سازمان محول نمود، لذا یک کمیته اجرائی جدید انتخاب نمود که تا دومین کنگره سازمان از وظائف و اختیارات کمیته مرکزی در زمینه پیشبرد امور و هدایت تشکیلات برخوردار باشد.

مسائل مورد بحث و مصوبات کنفرانس نقش و اهمیت آن را در حیات سیاسی سازمان روشن میسازد کنفرانس با تصویب برنامه، اساسنامه و قطعنامه‎‎هائی پیرامون وظائف تاکتیکی و خط مشی سازمان در وضعیت کنونی، زمینه فعالیت هدفمند را در تشکیلات فراهم ساخت و به خط و مرزهای ایدئولوژیک – سیاسی و تشکیلاتی سازمان صراحت بیشتری بخشید. همچنین با ارزیابی و جمعبندی معضلات تشکیلاتی طی دوران پس از کنگره سازمان و نقد حرکت گذشته و ارائه راه‎‎حل معضلات به حرکت آتی سازمان مبنای جدیدی بخشید. مصوبات کنفرانس خود گویای دست آوردهای مهم و برجسته آن هستند…

کار شماره ۲۱۱ – تیر ۱۳۶۶