سازمان‌های سیاسی طرفدار نظام سرمایه‌داری چه می‌گویند و چه می‌خواهند؟
تشدید استثمار و محدود کردن حقوق و امکانات کارگران
سازمان‌های سیاسی مدافع نظام سرمایه‌داری، همواره کوشیده‌اند که دستمزد و امکانات قانونی کارگران را محدود کنند، تا درنتیجه آن، سود سرمایه‌داران افزایش یابد.
سیاست موسوم به نئولیبرالیسم اقتصادی که در جمهوری اسلامی به مرحله اجرا درآمده است، سیاست موردپذیرش احزاب سلطنت‌طلب و جمهوری‌خواه اپوزیسیون جمهوری اسلامی نیز هست.
ادامه این سیاست به معنای تشدید استثمار کارگران و وخامت روزافزون شرایط کار و زندگی آن‌هاست.
لذا احزاب طرفدار نظم سرمایه‌داری نه‌فقط با افزایش دستمزد واقعی کارگران مخالف‌اند، بلکه چنانچه بتوانند آن را کاهش می‌دهند.
آن‌ها با کاهش ساعات کار نه‌تنها مخالف‌اند، بلکه خواهان افزایش ساعات کارند.
نه‌تنها دو روز تعطیل پی‌درپی و ۳۰ روز مرخصی سالانه را نمی‌پذیرند، بلکه خواهان حذف و یا محدودتر کردن آن هستند. احزاب طرفدار نظام سرمایه‌داری خواهان محدودتر کردن هر چه بیشتر امکانات بیمه‌ای کارگران، بیمه‌های درمانی، بیمه بازنشستگی و بیکاری هستند، آن‌ها خواهان افزایش سن بازنشستگی هستند.
احزاب طرفدار نظام سرمایه‌داری، هیچ‌گاه تدوین یک قانون کار با مشارکت، نظارت و تصویب تشکلهای کارگری را نمی‌پذیرند. آن‌ها حتی به قانون کاری که خود به شکلی بوروکراتیک تصویب کرده‌اند، پای بند نمی‌مانند. آن‌ها می‌خواهند هرگونه مانع و محدودیت قانونی که بر سر راه هر چه بیشتر استثمار کارگران وجود داشته باشد، برچیده شود و دست سرمایه‌داران چنان باز باشد که با کارگران همانند بردگان دوران باستان برخورد کنند.
لذا آن‌ها با ادامه سیاست نئولیبرال خواهان محرومیت هر چه بیشتر کارگران از شمول قانون کارند و چنان چه قدرت آن را پیدا کنند یکسره هرگونه قانون کاری را کنار می‌گذارند.
این احزاب با شوراها در کارخانه‌ها و کنترل کارگری مخالف‌اند.
سازمان فدائیان (اقلیت) چه می‌گوید و چه می‌خواهد؟
اجرای مطالبات مشخص و فوری طبقه کارگر
سازمان فدائیان (اقلیت) خواهان اقدامات فوری زیر به‌منظور بهبود شرایط کار وزندگی کارگران ایران است.
– ۴۰ ساعت کار و دو روز تعطیل پی‌درپی در هفته، یک ماه مرخصی سالانه با پرداخت حقوق کامل.
– تقلیل ساعات کار روزانه کارگران معادن، صنایع و دیگر مؤسساتی که با شرایط دشوار و مخاطره‌آمیز روبرو هستند به ۶ ساعت کار در روز و ۳۰ ساعت کار در هفته.
– تعیین حداقل دستمزد کارگران متناسب با سطح هزینه‌ها و تأمین معیشت یک خانواده ۴ نفره کارگری.
– افزایش پایه دستمزد کارگران متناسب با سطح هزینه‌ها هرسال یک‌بار.
– احتساب اوقات ایاب‌وذهاب، صرف غذا، سوادآموزی و حمام جزء ساعات کار.
– ممنوعیت کامل اضافه‌کاری.
– ممنوعیت سیستم پرداخت دستمزد به‌صورت جنسی و ممنوعیت قطعه کاری و کار کنتراتی.
– ممنوعیت شب‌کاری در تمام رشته‌های اقتصادی مگر در مواردی که به دلایل فنی یا رفاهی مطلقاً ضروری ست و مورد تائید تشکلهای کارگری قرارگرفته باشد، آن‌هم حداکثر به مدت چهار ساعت.
– ممنوعیت کار کودکان.
– بهره‌مند شدن کارگران از حق اولاد.
– ممنوعیت کسر دستمزد به بهانه جریمه، خسارت، غیبت و غیره.
– ممنوعیت اخراج کارگران توسط کارفرما و برخورداری نمایندگان منتخب کارگران کارخانه از حق تصمیم‌گیری در مورد اخراج و نظارت بر امر استخدام.
– بیمه کامل اجتماعی کارگران: بیمه بیکاری، سوانح، نقص عضو، جراحت، کهولت، فرسودگی، امراض ناشی از حرفه و ازکارافتادگی.
– برقراری کنترل کامل و سازمان‌یافته بهداشتی بر کلیه بنگاه‌ها، ایمنی محیط کار، خدمات درمانی و بهداشتی رایگان و پرداخت کامل حقوق دوران بیماری.
– شرایط بازنشستگی برای مردان حداکثر ۵۵ سال سن یا ۲۵ سال سابقه کار، برای زنان حداکثر ۵۰ سال سن یا ۲۰ سال سابقه کار و در رشته‌هایی که با شرایط دشوار، مخاطره‌آمیز و زیان‌آور روبرو هستند حداکثر ۴۵ سال سن و یا ۲۰ سال سابقه کار.
– احتساب ایام بیکاری جزء سابقه کار کارگران.
– تنظیم مقررات و آئین‌نامه داخلی کلیه مراکز تولیدی با نظارت و تصویب نمایندگان کارگران.
– تدوین قانون کار با مشارکت، نظارت و تصویب تشکل‌ها و مجامع کارگری.
– ایجاد کار برای بیکاران و پرداخت حق بیکاری معادل مخارج یک خانواده ۴ نفره کارگری به کارگران بیکار.
– آزادی تشکلهای کارگری و حق اعتصاب با پرداخت دستمزد کامل کارگران در دوران اعتصاب.
– تساوی حقوق کارگران کشاورزی، حرفه‌ها و امور خدماتی، با کارگران صنعتی.
نظرات شما